Α.Τ.Ι.Α.

Προσωπικές εμπειρίες Α.Τ.Ι.Α. στην Ελλάδα.

Ήταν Παρασκευή βράδυ και με μια φίλη αγναντεύαμε τη θάλασσα, καθισμένοι σ' ένα παγκάκι στον Φλοίσβο. Ξαφνικά είδα ένα φως στον ουρανό, το οποίο στην αρχή νόμιζα ότι ήταν αεροπλάνο. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου όμως διαπίστωσα ότι δεν έμοιαζε με τίποτα απ' ό,τι είχα δει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.

Ήταν μια κατακόκκινη μπάλα, που την περιέβαλλε ένα άσπρο φως σαν ομίχλη. Βρισκόταν σε ύψος 1000 μέτρων περίπου και δεν έκανε καθόλου θόρυβο. Ερχόταν από τον Πειραιά και κατευθυνόταν στη Γλυφάδα.

Δεν μίλησα γιατί περίμενα να δω πώς θ' αντιδράσει η κοπέλα δίπλα μου. "Ένας ιπτάμενος δίσκος", μου φώναξε εκείνη μόλις πλησίασε το ΑΤΙΑ στην ευθεία του σημείου που καθόμασταν.

Εκείνη τη στιγμή μάλιστα, πέρασε και ένα αεροπλάνο δίπλα του και προς στιγμήν φοβηθήκαμε ότι θα συγκρουστούν.

Αμέσως μετά, η πύρινη μπάλα άλλαξε χρώμα και έγινε πράσινη, ενώ η ομίχλη που την περιέβαλλε έγινε κόκκινη και το ΑΤΙΑ άρχισε να κάνει "πηδηματάκια" στον αέρα πάνω - κάτω, με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ακόμη και αν είχαμε κάποιες αμφιβολίες ότι αυτό που βλέπαμε ήταν UFO, διαλύθηκαν, αφού δεν υπάρχει αεροσκάφος που να μπορεί να κάνει τέτοιους ελιγμούς με τόσο ιλιγγιώδη ταχύτητα και χωρίς να ακούγεται καθόλου θόρυβος όταν βρίσκεται σε τόσο χαμηλό ύψος.

Το ΑΤΙΑ συνέχισε την πορεία του και πάνω από το Καβούρι περίπου έγινε μια γκρίζα μάζα, χαμήλωσε ακόμη περισσότερο το ύψος του και εξαφανίστηκε. Το όλο περιστατικό δεν διήρκεσε πάνω από 5-10 λεπτά.

"Ο παππούς μου, ο Ηλίας Κορομηλάς, ήταν ο πρώτος Έλληνας που είδε ΑΤΙΑ στην Ελλάδα και η μαρτυρία του έχει καταγραφεί σε δεκάδες ελληνικά και ξένα βιβλία, γιατί ακόμη και το 1954 που συνέβη το περιστατικό κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τα όσα είδε το πρωί της 20ής Οκτωβρίου στην περιοχή Βουλωμένοι της Βόβοδας Αιγίου".

"Βρισκόμουν σε διακοπές στην Ακρατα Αιγιαλίας μαζί με ένα φίλο, τον Θανάση Ραπανάκη.
Ήταν 5 το απόγευμα και είχαμε βγει μια βόλτα στο Λεμονοδάσος, μια πανέμορφη περιοχή κοντά στο κάμπινγκ που μέναμε, για να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες.

Τότε είδαμε ένα περίεργο αντικείμενο να κινείται στον ουρανό. Πρόβαλε πίσω από το λόφο και βρισκόταν σε ύψος 1000 μέτρων από το έδαφος. Το χρώμα του ήταν γκριζωπό και παρά το γεγονός ότι πετούσε με μεγάλη ταχύτητα, δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος.

Ο φίλος μου τράβηξε βιαστικά τρεις φωτογραφίες και πριν προλάβει να αλλάξει φιλμ, το ΑΤΙΑ διέγραψε μια ημικυκλική τροχιά, ήρθε πάνω από το κεφάλι μας και εξαφανίστηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα πάνω, αφού πρώτα έγινε κατακόκκινο σαν πυρακτωμένο σίδερο.

Έχοντας τις τρεις φωτογραφίες στα χέρια μου σαν ντοκουμέντο της απίστευτης εμπειρίας που έζησα ταξίδεψα στην Ευρώπη και την Αμερική για να πω σε όλους τα όσα είδα. Τότε ακόμη, όμως, όλοι ήταν πολύ επιφυλακτικοί στο θέμα των ΑΤΙΑ και παρά το γεγονός ότι πιστοποιούσαν την αυθεντικότητα των φωτογραφιών, δεν ήθελαν να αναστατώσουν τον κόσμο.

Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνον η "Ελευθεροτυπία" δημοσίευσε ένα σχετικό κομμάτι μαζί με τις 3 φωτογραφίες, ενώ δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσε και το γερμανικό περιοδικό "Spieguel" την ιστορία μου σ' ένα αφιέρωμα του στα UFO".

"Την πρώτη μου εμπειρία την είχα όταν ήμουν μόλις έξι ετών. Ήταν γύρω στις 3 το μεσημέρι και φτιάχναμε μ' ένα φίλο μου σφεντόνες στην Κυψέλη, που έμενα εκείνη την εποχή.

Κάποια στιγμή που γύρισα το βλέμμα μου στον ουρανό είδα ένα μεταλλικό ασημί ΑΤΙΑ, που είχε το μέγεθος της Πανσελήνου. Γύρισα και είπα στο φίλο μου: "Πήγαινε να τηλεφωνήσεις αμέσως στην Αστυνομία, να τους πεις ότι υπάρχει ένας ιπτάμενος δίσκος στον ουρανό".

Φυσικά η Αστυνομία δεν μας πήρε στα σοβαρά και εμείς συνεχίσαμε το παιχνίδι μας όταν βαρεθήκαμε να το παρατηρούμε. Όταν σκεφτόμουν το περιστατικό χρόνια αργότερα, όμως, αναρωτιόμουν πώς ήξερα ότι ήταν ιπτάμενος δίσκος και τι αντιπροσωπεύει αυτός ο όρος.

Η δεύτερη εμπειρία μου ήταν το 1976. Καθώς επέστρεφα από τη Θεσσαλονίκη μ' ένα συνεργάτη μου, το Νίκο Μουρατίδη, στο ύψος του Καραβόμηλου παρατήρησα ένα μεταλλικό ασημί ιπτάμενο αντικείμενο που πετούσε εντυπωσιακά χαμηλά και στην αρχή νόμιζα ότι ήταν αεροπλάνο που έπεφτε.

Αμέσως μετά όμως συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που βλέπαμε ήταν ένας ιπτάμενος δίσκος σε απόσταση μόλις 20 μέτρων από μας. Κόψαμε ταχύτητα και πριν προλάβουμε να σταματήσουμε, το ΑΤΙΑ εξαφανίστηκε στη συστάδα των δέντρων που υπάρχει στην αριστερή πλευρά του δρόμου.

Η τρίτη εμπειρία μου, τέλος, ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα του 1984, ενώ επέστρεφα από την Πάρνηθα στην Αθήνα με μια φίλη μου.Βρισκόμασταν κάτω από τα ραντάρ, όταν είδαμε ταυτόχρονα και οι δύο ένα αντικείμενο φωτεινό σαν ήλιο να πετάει από πάνω μας. Ένα μικρό κόκκινο φωτάκι ακολουθούσε τον "ήλιο" και κάποια στιγμή έγινε ένα με αυτόν, ενώ ο ουρανός, που πριν από ένα λεπτό ήταν καθαρός και ξάστερος, σκοτείνιασε και γέμισε σύννεφα.

Το φωτεινό αντικείμενο κάποια στιγμή σηκώθηκε ψηλά και έγινε σαν ένα ακόμη αστέρι μέσα στη νύχτα κι αμέσως μετά ξανακατέβηκε σαν ήλιος πάνω από τα ραντάρ. Η κοπέλα δίπλα μου είχε πανικοβληθεί, γι' αυτό και φύγαμε σχεδόν αμέσως μετά".